Rickie Solinger, dalam ulasan beberapa karya utama Pollitt sehingga 1993, menulis bahawa prinsip Smurfette terpakai kepada kanak-kanak prasekolah dan orang dewasa.[11]

Jan Susina, seorang sarjana dan penyelidik kesusasteraan kanak-kanak dan remaja, menggunakan istilah itu dalam jurnal edisi tahun 1995, The Lion and the Unicorn, untuk menyokong dakwaannya bahawa kesusasteraan kanak-kanak sedang "diperbodohkan" sebagai gejala masalah budaya yang lebih besar, terutamanya hiburan seperti "makanan ringan", atau tidak memberi ganjaran kepada penonton. Dia menggunakan istilah Pollitt sebagai bukti bahawa kekurangan wanita menyumbang kepada media berkualiti rendah untuk kanak-kanak dan juga bahawa media popular telah mengambil isu ini dalam penerbitan utama.[12]